Hoe ik dit stuk wil beginnen weet ik niet precies. En daarom doe ik het maar zo. Dit wordt namelijk een stuk over mezelf waarin ik me heel kwetsbaar op ga stellen. En dat vind ik spannend, héél spannend!
Als jong meisje was ik anders. Anders dan de andere kinderen in mijn klas, de kinderen in de straat en de kinderen in het dorp. Hoogstwaarschijnlijk zullen er kinderen zijn geweest die net als ik anders waren, maar dat heb ik niet op die manier ervaren. Alhoewel, dat is niet helemaal waar. Er waren meer kinderen die anders waren, maar ze waren op een andere manier anders dan ik. Tja, het heet niet voor niets anders 
Voor mijn anders zijn kwam ik openlijk uit. Mijn ‘authentieke ik’ liet ik volledig tot bloei komen en wie ik was, wat ik dacht en hoe ik in het leven stond stak ik niet onder stoelen of banken. Wanneer we onze favoriete muziek mee mochten nemen, kwam ik met de Bolero aan (waar klasgenootjes de eerste housebeats meenamen). Ik vertelde dat ik goud had gezocht in de beek in Frankrijk, dat ik geneeskrachtige kruiden in de tuin had, deed tijdens de playbackshow mee met het liedje ‘over tijd’ uit de musical Foxtrot en vertelde enthousiast dat ik een reiki cursus had gevolgd. Dit alles maakte mij niet populair. Het zorgde er zelfs voor dat ik me alleen, anders en raar voelde.
Stenen uit de beek verkopen
Op de middelbare school werd dit anders zijn alleen maar erger. De eerste twee jaar probeerde ik me staande te houden als mezelf, maar beetje bij beetje brokkelde deze ‘zelf’ af. Ik weet nog goed hoe de pubervariant op het bekende ‘vriendenboekje’ de klas doorging. Je moest invullen wat je favoriete drankje was, je lievelingsfilmster, op wie je verliefd was, de beste boyband en ga zo maar door. Wie al die filmsterren waren in dat boekje zei me niets. En al had ik nog nooit van hem gehoord, vulde ik toch maar Tom Cruise in. Je moet tenslotte iets. Cola dronk ik niet en dat ik geen vlees at, werd ook niet zo goed ontvangen. Meer en meer voelde ik hoe anders ik was en hoe dit ervoor zorgde dat ik er alleen voor stond. Waar ik er op de basisschool niet bij hoorde, werd ik daarnaast nu ook gepest. Helemaal nadat we tijdens godsdienst de film ‘Jezus Christ Superstar’ hadden gekeken en ik openlijk toegaf het een prachtige film te vinden. Het liefst wilde ik erover doorpraten, want hoe zou zoiets er in de huidige tijd uit hebben gezien? Maar mijn klasgenoten vonden dat maar niets. Die hadden het liever over andere dingen. Dingen waar ik niets mee had en ook niets mee wilde hebben.
In de derde kwam ik in een klas vol jongens terecht. 23 jongens en 1 ander meisje. Dit was mijn kans! Ik koos eieren voor mijn geld en ben me aan gaan passen. Leggings maakten plaats voor spijkerbroeken en Aussies, klassieke muziek voor house, vegetarisch eten voor bitterballen en de wereldproblematiek voor praatjes over make-up en je benen scheren. En het werkte! Voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel erbij te horen. Ik moest mezelf ervoor aan de kant zetten, maar daarmee wist ik wel een plekje te bemachtigen. En wat voor één tussen 23 jongens! Voor mij was dit de redding en ommekeer die ik heel hard nodig had.
De jaren erna ben ik hiermee doorgegaan. Ik heb me de perfectie van het aanpassen tot in de puntjes eigen gemaakt en ben mijn leven gaan vullen. Vrienden, etentjes, uitgaan, sporten, werk, reizen, een eigen huis, studies en vooral een plekje in het leven. Midden in het leven! Maar wat blijkt nu? Dit rijk gevulde leven is niet mijn leven. Het is het leven dat ik voor mezelf heb gecreëerd om erbij te horen. En daar is niets mis mee. Ik heb fijne, lieve vrienden en het is een prima leven. Alleen ben ik erachter gekomen dat het me uitput. Ik heb mezelf en mijn leven gevuld maar niet gevoed. En daar mag nu verandering in komen. Ik ga mezelf voeden. Ik wil de dingen doen die bij me passen. Die me blij en gelukkig maken, zodat ik meer en meer terugkom bij mijn kern, de persoon die ik echt ben.
Dus bij deze schreeuw ik heel hard over het wereld wijde web: Ik houd van biologisch eten, geneeskrachtige kruiden en kamperen op rustige natuurcampings. Niet omdat het hip is, maar omdat het is wie ik ben. Dus als er binnenkort een geweldig festival is, zal ik er niet bij zijn. Dan zit ik in de tuin te genieten van de zon die precies op die ene bloem schijnt. Daarna zal ik thuis heel hard Yann Tiersen opzetten terwijl ik een salade maak met groenten uit de tuin, madeliefjes en oost Indische kers.
Ik ga mezelf en mijn leven voeden in plaats van vullen!
voeden
