Sinds november 2016 zijn Walter en ik de trotse ouders van een geweldige dochter, Joni. Een heerlijk, vrolijk meisje dat het leven met enthousiasme aangaat. Nieuwsgierig en gedreven als ze is, zuigt ze alles in zich op en ontdekt elke dag nieuwe dingen. Ze kan uren boekjes lezen, geeft haar pop en knuffels graag wat van haar eigen eten en drinken en heeft -helaas voor ons- al vanaf jonge leeftijd door hoe de knopjes op elektrische apparaten werken.
Joni had een pittige start doordat ik na de bevalling een zware antibiotica kuur kreeg. Zelf had ze last van verborgen reflux en na een paar maanden bleek ze koemelkallergie te hebben. Het slapen was vanaf het eerste moment een drama. Overdag was ze bijna niet wakker te krijgen, maar ‘s nachts was ze een en al onrust. In eerste instantie dachten we aan een omgedraaid dag-nacht ritme. Dat hoort er tenslotte bij in het begin. Maar na een paar weken, zonder ook maar iets van verandering, begon de zoektocht naar een oplossing. Speentjes, afgekolfde melk, flesvoeding, inbakeren met de ene doek, inbakeren met de andere doek, ‘t shirt met mijn geur erop, knuffel, alternatieve therapie, een papfles, calorierijke voeding, bij ons in bed slapen, de kamer zo donker mogelijk, een nachtlampje. Je kunt het zo gek niet bedenken of we hebben het geprobeerd.
Alles leek in eerste instantie te helpen, maar na twee dagen was het -kleine- succes weer over en hielp ook dit ‘wondermiddel’ niet. Wat een frustratie! Joni vond zowel het slapen overdag als het in- en doorslapen lastig. Het gekke was dat ze ondertussen wel hartstikke vrolijk en ondernemend was en geen moment stil kon zitten. Van alle kanten kregen we dan ook te horen dat ze waarschijnlijk minder slaap nodig had dan andere kinderen. Voor mij natuurlijk een ‘feest’ van herkenning. Snelle ontwikkeling en minder slaap nodig. Hm, dat klinkt bekend.
Ik moest ook continu aan de ouders denken die ik de afgelopen jaren gesproken heb. De wanhoop over de gebroken nachten en het feit dat je overdag niks kunt doen omdat er nauwelijks slaapjes zijn.
Ook bij ons werd de wanhoop steeds groter. Een langdurig slaaptekort is niet bevorderlijk voor je fysieke gesteldheid en al helemaal niet voor je geestelijke en emotionele gezondheid. Zeker op mij had het veel invloed. Ik was zo moe en gefrustreerd dat ik thuis niks meer kon hebben en mijn frustraties op Walter uitte. De impact was dus enorm en het was duidelijk dat dit zo niet langer kon. We zijn opnieuw op zoek gegaan naar hulp. Dit keer vanuit een andere hoek, namelijk die van een gentle sleepcoach. Na 13 enorm vermoeiende maanden zijn we de uitdaging aangegaan. Drie weken intensief coachen om Joni te leren zelfstandig in slaap te laten vallen. Na een intakegesprek en het bijhouden van een slaapdagboek, konden we aan de slag. Ik had de week voor de kerstvakantie zo min mogelijk afspraken gepland, zodat de volledige aandacht naar Joni kon. De eerste twee nachten gingen geweldig. Joni snapte heel goed wat de bedoeling was en viel zonder tranen in slaap. Maar zoals vaker had ze het daarna door. De lol was er vanaf en ze ging de strijd aan. Uren hebben we ‘s avonds en ‘s nachts naast haar bed gezeten/gelegen en Joni in slaap gecoacht. Soms met een troostende stem en soms duidelijk en direct. Meerdere keren heb ik op het punt gestaan om op te geven. Onze eigen leven was over. Drie weken lang stonden volledig in het teken van Joni en haar slapen, 24 uur per dag. We hebben geen kerst gevierd, vrienden ontmoet of iets leuks buiten de deur gedaan. Maar toen ineens, was daar dat moment. We zaten om 19.00 uur op de bank en keken elkaar aan. ‘Zou het? Zou Joni nu echt zelf in slaap gevallen zijn? Zullen we een serie aanzetten?’ En daar was het ultieme geluksgevoel. Een eerste avond samen op de bank. De eerste avond in 13 maanden tijd dat wij 3 afleveringen -we hadden tenslotte wat in te halen- van onze favoriete serie konden kijken. Ongelofelijk! (Tekst gaat verder onder de foto.)
De wereld ontdekken
Inmiddels zijn we een maand verder en Joni slaapt! Ze valt ‘s avonds zelf in slaap en als ze ‘s nachts wakker wordt, slaapt ze 9 van de 10 keer zonder onze hulp weer in. Overdag blijft ze het lastig vinden, zeker op de opvang, maar het verschil is enorm.
Voor ons voelt het enorm luxe. ‘s Avonds kunnen we eindelijk weer iets doen en die enorme uitputting begint langzaam onze lichamen te verlaten. Wat een heerlijkheid!
En Joni? Die is nog steeds hartstikke vrolijk en ondernemend. Maar nu met blozende wangen in plaats van een wit gezichtje. Ondanks haar snelle ontwikkeling heeft ze de slaap dus hard nodig. En dat is het punt waar ik even op terug wil komen. Het is algemeen bekend dat kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong vaak minder slaap nodig hebben. Daar maak ik echter de kanttekening bij dat je goed naar je kind moet blijven kijken. Doordat ze het leven als het ware in zich opzuigen, gebruiken ze veel energie. Sommige kinderen hebben hun slaap daardoor echt nodig, ook al lijken ze die signalen niet af te geven. Natuurlijk is ieder kind anders. Maar wij hebben onze les geleerd. Het mocht lijken of Joni weinig slaap nodig had, het tegendeel is waar. Al is ze het daar zelf niet mee eens. Ik hoor haar -as we speak- door de babyfoon stampei maken omdat ze haar bed uit wil. Dat dan weer wel 
